W podróży po Ukraińskim Zakarpaciu zatrzymujemy się w mieście Turka. 13 kilometrów od granicy z Polską, zwiedzamy siedmiotysięczne miasteczko, które uznawane jest za nieoficjalną stolicę Bojkowszczyzny. To tutaj od 1992 roku co pięć lat obywa się Światowy Festiwal Kultury grupy etnicznej górali zamieszkującej Karpaty Wschodnie.
Turka – zarys historii
Pierwsze wzmianki o Turka pochodzą z XV wieku. Są to przywileje donacyjne wydane przez królów Władysława Jagiełłę, Władysława III Warneńczyka oraz Zygmunta I. Prawa miejskie otrzymuje w 1730 roku (miasto lokowane na prawie magdeburskim przez Antoniego Kalinowskiego). Tego samego roku pojawiają się pierwsi Żydzi. Po I rozbiorze Polski miasto wchodzi w skład Królestwa Galicji i Lodomerii. W 1778 roku powstaje murowany kościół rzymskokatolicki. W 1903 roku gmina żydowska uzyskuje samodzielność. Od 1905 roku miasto uzyskuje połączenie kolejowe z Użhorodem i Samborem. W okresie międzywojennym wraca do granic Polski i pełni funkcję miasta powiatowego w województwie lwowskim.
II wojna światowa to najpierw zajęcie miasta przez ZSRR, następnie przez Niemców. Rok 1942 w historii zapisuje się eksterminacją Żydów, a rok potem rozpoczyna się ludobójstwo Polaków dokonywanym przez ukraińskich nacjonalistów. Po wojnie należy do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Od 1991 roku znajduje się w granicach niepodległej Ukrainy.
Najpowszechniejszą wersją powstania nazwy miasta wywodzi się od licznie żyjących niegdyś na tych ziemiach turów. Tury wymarły na skutek działalności człowieka. Pamięć o nich przetrwała w postaci herbu miasta – czarnego tura na żółtym polu.
Turka dziś – fotoreportaż
