W poszukiwaniu piątego kierunku – podróże w poziomie, pionie i w głąb
Stepancminda. Większość turystów wysypujących się z marszutki podnosi swój wzrok na zachód w stronę klasztoru Cminda Sameba 2170 m n.p.m., za którym piętrzy się majestatyczny Kazbek 5054 m n.p.m. Patrzę w drugą stronę. Masyw Kuro tonie w tajemniczych chmurach.
Siedzę w wysokiej trawie i powoli podnoszę głowę w stronę nieba. Nade mną bezkres błękitu. Od linii horyzontu powoli wyodrębniam masyw Kazbeku, który tonie w białych obłokach. Czuję się jak w raju, choć wiem, że wokół mnie są same grobowce. Jestem w Dargavs, w mieście umarłych. Ponoć, kto tutaj dotrze, nie odchodzi stąd żywy.
Przełom listopada i grudnia to dla mnie idealna pora, by zatopić się w przestrzeni zawieszonej w czasie. Ten czas wyznacza pomarańcz zachodów i skrzące się mlekiem wschody słońca w Beskidzie Wyspowym.
Za nami prawie 200 kilometrów górskiego szlaku Janapar Trail. W chłodny wieczór wygrzewamy się w naturalnym basenie, gdzie wybija woda o temperaturze 62 stopni Celsjusza. Strudzone wędrówką ciało powoli wypełnia błogość. Jednak z tyłu głowy odczuwam subtelny niepokój. Jesteśmy w Arcachu, Górskim Karabachu, gdzie wojna może wybuchnąć w każdym momencie. Niczym gorące źródło po trzęsieniu ziemi.
Wypływające z morza chmur słońce oświetla brunatne plamy na przykościelnych kamieniach. Majestatyczny spektakl oglądam, na szczycie Dizapayt 2478 m n.p.m. gdzie mieści się najwyżej położona świątynia chrześcijańska w Górskim Karabachu. Dziś znów tu poleje się szkarłatna jucha ze zwierzęcych ofiar składanych przez Ormian. Krew i wino w tym rejonie tworzą nierozłączną parę, niczym życie i śmierć.
W poszukiwaniu dzikości i oddechu bez maseczki ruszam w ulubionym kierunku – na wschód. Wracam w rodzinne strony. Nietypowo. Bez rodziny.