W poszukiwaniu piątego kierunku – podróże w poziomie, pionie i w głąb
Jesteśmy w Kapan, stolicy prowincji Sjunik, przy granicy z Iranem. Z nieba leje się żar, a my kierujemy wzrok na południowy-zachód. Tam wypiętrza się powulkaniczna góra Khustup (3206 m n.p.m.) – górski cel naszej podróży po południowej Armenii.
Znajomi pytają: Wy znowu jedziecie na Kaukaz?. Opowiadamy: To już naprawdę ostatni raz. Wyprawa 2017 to siódme spotkanie z rzędu z tym rejonem świata, od którego nie możemy się uwolnić.
Łapiemy stopa na drodze przed Abovyan. Nie stoimy długo, może 15 minut, i zatrzymuje się małe firmowe auto. Planujemy dojechać do Sevaberd, skąd chcemy rozpocząć kilkudniowy trekking przez góry Gegamskie i zdobyć najwyższy szczyt pasma Azhdahak 3597m n.p.m. Kierowca z radością zawozi nas na południe zamiast na północ. Tak trafiamy do Klasztoru Geghard, miejsca gdzie przechowywano Włócznię Przeznaczenia. [zapiski z pamiętnika]
Kiedy w stolicy Armeni, Erywaniu, w letni czas panuje nieznośny upał, na szczytach wulkanicznych stożków leży śnieg. To pod nim ponoć ukrywa się mityczny smok, który nosi takie samo imię jak najwyższy szczyt pasma – Azhdahak.
Armenia – historyczne imperium, dziś „zubożałe państewko na Kaukazie Południowym”. Taki opis widnieje na tyle okładki. W obecnej Armenii czuję się trochę jak w drugim domu. Dlatego z wielkim zaciekawieniem wziąłem do ręki Karawany śmierci autorstwa Andrzeja Brzezieckiego oraz Małgorzaty Nocuń. Niestety, z każdą stroną mój entuzjazm do książki malał. Dlaczego?
Wieczorem nad rzeką Bldan pod wiatą rozkręca się impreza. Ormianie z Dilidżan maja tu wszystko, co do tego trzeba. Jest hak na rytualne zabicie barana, pień by poćwiartować mięso i grill na „horowac”. Nie brakuje też krystalicznie czystej wody źródlanej prosto ze wzgórza. Z rzeki lepiej nie pić. Wszędzie walają się śmieci – świadectwo nieustannych ormiańskich biesiad. Kilkaset metrów powyżej w ciszy lasu znajdują się ruiny. Prawie nikt tu nie zagląda, poza stadem krów – systematycznych i naturalnych kosiarek trawy. Monaster Matosavank z zewnątrz niczym nie zachwyca. Kiedy odwalamy stalową…
Read more