W poszukiwaniu piątego kierunku – podróże w poziomie, pionie i w głąb
Za nami prawie 200 kilometrów górskiego szlaku Janapar Trail. W chłodny wieczór wygrzewamy się w naturalnym basenie, gdzie wybija woda o temperaturze 62 stopni Celsjusza. Strudzone wędrówką ciało powoli wypełnia błogość. Jednak z tyłu głowy odczuwam subtelny niepokój. Jesteśmy w Arcachu, Górskim Karabachu, gdzie wojna może wybuchnąć w każdym momencie. Niczym gorące źródło po trzęsieniu ziemi.
Wypływające z morza chmur słońce oświetla brunatne plamy na przykościelnych kamieniach. Majestatyczny spektakl oglądam, na szczycie Dizapayt 2478 m n.p.m. gdzie mieści się najwyżej położona świątynia chrześcijańska w Górskim Karabachu. Dziś znów tu poleje się szkarłatna jucha ze zwierzęcych ofiar składanych przez Ormian. Krew i wino w tym rejonie tworzą nierozłączną parę, niczym życie i śmierć.
Na przełęczy pod Khustupem natrafiamy na głowę patrzącą w stronę Arcachu/Górskiego Karabachu. Wymalowana złotą farbą na betonowym cokole upamiętnia ormiańskiego bohatera narodowego, polityka i przywódcę wojskowego. Jest nim Garegin Nyżdeh.
Janapar Trail (czytaj dżanapar) to długodystansowy szlak o charakterze górskim przez Arcach/Górski Karabach i Armenię. Składa się z 270-kilometrowego odcinka z Hadrutu w Górskim Karabachu do Wardenis w Armenii. Jego przedłużenie – 280 kilometrów przez Armenię, kończy się w Erywaniu. Janapar, po ormiańsku znaczy „droga”, prowadzi przez atrakcje przyrodnicze oraz miejsca ważne dla ormiańskiej historii. Szlak funkcjonuje od 2007 roku. Jego pomysłodawcą jest Raffi Kodżian.
Dizapayt – zachód słońca. Chmury płyną pode mną. To najpiękniejsze miejsce w tegorocznej podróży na wschód. Czuję, że stąd jest mi bliżej do Boga. Na nizinach czasem tonę w przyziemnym świecie. Teraz czuję spokój podczas chwili pozornego spotkania żywiołów. To tu od wieków rytualnie zabija się zwierzęta. W kościele Kataro na górze Dizapayt tak robią do dziś wyznawcy Chrystusa. Naród, który jako pierwszy uznał chrześcijaństwo za religię państwową. Kończy się dzień, a jutro znów ktoś przeleje tu krew koguta. W zachodzącym świetle posoka na szarych kamieniach wydaje się brunatna. Krzyż…
Read more
Letnia wyprawa 2019 odbyła się w naszym ulubionym kierunku – na wschód. Jak zwykle poruszaliśmy się autostopem i odwiedziliśmy Kaukaz, potem przez Turcję ruszyliśmy szlakiem kultury ormiańskiej oraz religii jezydzkiej, by dotrzeć do Północnego Iraku. Na koniec przechodzimy Czarnohorę, podobnie jak 15 lat temu podczas podroży poślubnej.