W poszukiwaniu piątego kierunku – podróże w poziomie, pionie i w głąb
Armenia – historyczne imperium, dziś „zubożałe państewko na Kaukazie Południowym”. Taki opis widnieje na tyle okładki. W obecnej Armenii czuję się trochę jak w drugim domu. Dlatego z wielkim zaciekawieniem wziąłem do ręki Karawany śmierci autorstwa Andrzeja Brzezieckiego oraz Małgorzaty Nocuń. Niestety, z każdą stroną mój entuzjazm do książki malał. Dlaczego?
Lubię promienie wiosennego słońca. Budzą we mnie nieco wychłodzoną po zimie energię, która czai się w komórkach mojego ciała. Ów wigor rozchodzi się wówczas powoli po całym ciele, niczym ciepło w trzewiach po wypiciu gorącej herbaty. Słońce na wyspie wiecznej wiosny wstaje i dzięki niemu staję się fertyczny. Zbieram się do życia. Otwiera się nowy dzień. Uśmiecham się wówczas i głęboko wciągam powietrze. Dzięki słońcu wypełnia mnie życiodajny tlen. [zapiski z pamiętnika]
Opole poza Krajowym Festiwalem Piosenki Polskiej ma też swoją imprezę dla podróżników. Jest nią Opolski Festiwal Podróżniczy, który w tym roku odbył się po raz trzeci. Dziękujemy serdecznie organizatorom za możliwość opowiedzenia o Czeczenach po dwóch stronach Kaukazu.
Kamienne wieże są jednym z symboli narodowych Czeczenów. Kamienna wieża obecna jest we współczesnym godle państwowym. Niektóre przystanki autobusowe w Groznym stawiane są w formie małych wież. Każdy ród szczyci się własną tego typu budowlą. W ich kamieniach zapisana jest mało znana, często wymazywana historia kaukaskiego narodu.
Mama mówi do syna, który nosi imię na cześć gruzińskiego wieszcza: – Szota, zjedź do miasta i pomóż ojcu na stacji. Chłopak wybiega radośnie. Cieszy się, że będzie mógł jeździć tam i z powrotem kolejką. Nieważne, że te w Cziatura są stare i przypominają metalowe trumny.
23 lutego 1944 roku zostaliśmy uznani za zdrajców Związku Radzieckiego. Nazwano nas niemieckimi kolaborantami i bandytami z Czeczenii i Inguszetii. 23 lutego 1944 roku deportowano nas z kraju przodków. Rozpoczęła się operacja „Soczewica”. [zapiski z pamiętnika]